Η μέρα της Ευρώπης

Στις 9 Μαΐου 1950, ο Robert Schuman πρότεινε τη δημιουργία μιας οργανωμένης Ευρώπης, απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των λαών της.

Η πρόταση αυτή, γνωστή ως "Δήλωση Schuman", θεωρείται ως η απαρχή γένεσης της οντότητας που εξελίχθηκε στη σημερινή "Ευρωπαϊκή Ένωση"।Σήμερα η 9η Μαΐου έχει γίνει ένα ευρωπαϊκό σύμβολο (Ημέρα της Ευρώπης), το οποίο μαζί με τη σημαία, το έμβλημα, τον ύμνο και το ενιαίο νόμισμα (ευρώ) εκπροσωπεί την πολιτική οντότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης। Με την Ημέρα της Ευρώπης δίνεται η ευκαιρία για δραστηριότητες και εορτές κατά τις οποίες οι πολίτες συνηθίζουν στην ιδέα της Ευρώπης και γεφυρώνονται οι αποστάσεις που χωρίζουν τους λαούς της Ένωσης. Αυτό που πρότεινε ο Robert Schuman το 1950, ήταν η δημιουργία ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού οργάνου, επιφορτισμένου με τη διαχείριση της βιομηχανίας άνθρακα και χάλυβα, δηλαδή, του τομέα ο οποίος, την εποχή εκείνη, ήταν η βάση όλης της στρατιωτικής δύναμης. Οι χώρες στις οποίες απευθύνθηκε είχαν καταστρέψει σχεδόν η μία την άλλη σε μια τρομακτική σύγκρουση που άφησε πίσω της μια αίσθηση υλικής και ηθικής ερήμωσης.

Τα πάντα, λοιπόν, άρχισαν εκείνη την ημέρα। Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στη συνάντηση κορυφής των ηγετών της ΕΕ στο Μιλάνο, το 1985, αποφασίστηκε να εορτάζεται η 9η Μαίου ως "Ημέρα της Ευρώπης".
Κάθε χώρα που επιλέγει δημοκρατικά να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσυπογράφει τις θεμελιώδεις αξίες της, της ειρήνης και της αλληλεγγύης. Οι αξίες αυτές εκφράζονται μέσω της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που εμπεριέχει περιβαλλοντικές και περιφερειακές διαστάσεις, οι οποίες αποτελούν εγγυήσεις για ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για όλους τους πολίτες.

Ενώ η Ευρώπη υπάρχει ως τέτοια εδώ και αιώνες, τα στοιχεία που την ένωναν, χωρίς κανόνες και δεσμούς, αποδείχθηκαν στο παρελθόν ανεπαρκή για να αποσοβήσουν τις φοβερότερες τραγωδίες.

Η ολοκλήρωση της Ευρώπης δεν θα επιτευχθεί σε μια μέρα ή και σε λίγες δεκαετίες. Οι ελλείψεις είναι ακόμη πολλές και υπάρχουν προφανείς ατέλειες. Το έργο που άρχισε αμέσως μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Στο παρελθόν, οι προσπάθειες στην Ευρωπαϊκή Ένωση βασίστηκαν στην κυριαρχία μιας ομάδας πάνω σε άλλες. Οι απόπειρες αυτές δεν ήταν δυνατόν να ευδοκιμήσουν, γιατί οι κατακτημένοι είχαν ένα και μοναδικό πόθο: να ξανακερδίσουν την ελευθερία τους.

Η σημερινή φιλοδοξία είναι εντελώς διαφορετική: να οικοδομηθεί μια Ευρώπη που σέβεται την ελευθερία και την ταυτότητα όλων των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Μόνο με την ένωση των λαών της, μπορεί η Ευρώπη να γίνει κύρια του πεπρωμένου της και να διαδραματίσει ένα θετικό ρόλο στον κόσμο।

Με αφορμή αυτή τη μέρα σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις διοργανώνονται γιορτές και εκδηλώσεις. Ακόμη ανοιχτές είναι και συζητήσεις μέσω διαδικτύου, ενώ το Ευρωκοινοβούλιο σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο ανοίγει τις πόρτες του για όποιον ενδιαφέρεται να το επισκεφτεί.

Γιορτή της Μητέρας

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην "γιορτή της μητέρας". Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Μία νεότερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της "Μητέρας Εκκλησίας" αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Η Γιορτή της μητέρας βέβαια έχει χάσει, όπως και όλες οι γιορτές, τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Βλέπετε πρώτοι οι Αμερικάνοι, χωρίς να υστερούμε οι υπόλοιποι, ανακάλυψαν ότι παρ' όλο που η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, ήταν παρόλα αυτά μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Γρήγορα το εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες η γιορτή της Μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών.

ΠΗΓΗ: www.valentine.gr

Ο Δεκάλογος της Οικονομίας

Πολύ αστείο। Κυκλοφορεί e-mail
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία και αναγκάζεις την άλλη να παράγει το γάλα που αντιστοιχεί σε 4 αγελάδες। Αργότερα, προσλαμβάνεις έναν εμπειρογνώμονα για να αναλύσει τους λόγους για τους οποίους η αγελάδα έπεσε νεκρή।
ΓΑΛΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και απεργείς επειδή θέλεις 3।
ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε να έχουν το 1/10 του μεγέθους τους και να παράγουν 20 φορές περισσότερο γάλα। Μετά σχεδιάζεις ένα έξυπνο καρτούν, το ονομάζεις COWKEMON και το πουλάς σε όλο τον κόσμο.
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε να ζουν 100 χρόνια, να τρώνε μία φορά το μήνα και να αυτοαρμέγονται.
ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δεν ξέρεις που είναι, έτσι κάνεις διάλειμμα για φαγητό.
ΡΩΣΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις μετράς και μαθαίνεις ότι στην πραγματικότητα έχεις 5. Τις ξαναμετράς και μαθαίνεις ότι έχεις 42. Την τρίτη φορά μαθαίνεις ότι έχεις δύο ξανά. Μετά σταματάς να μετράς και ανοίγεις ακόμη ένα μπουκάλι βότκα.
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, 300 ανθρώπους να τις αρμέγουν, ισχυρίζεσαι ότι εξασφαλίζεις πλήρη απασχόληση και υψηλή παραγωγικότητα και συλλαμβάνεις τον δημοσιογράφο που ανακοινώνει τους παραπάνω αριθμούς.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ:Έχεις δύο αγελάδες, τις πουλάς όσο-όσο, με τα λίγα χρήματα που σου δίνουν δίνεις προκαταβολή για να πάρεις αυτοκίνητο, το οποίο αποπληρώνεις σε 7.083 δόσεις.
ΙΝΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και απλά τις λατρεύεις.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και είναι και οι δύο τρελές!

Brussels English

Ένα πολύ καλό άρθρο, αν και στα αγγλικά. Το παραθέτω όπως ακριβώς το διάβασα (ή τουλάχιστον σχεδόν, η αλήθεια είναι πως εκεί που την ΠΓΔΜ την ανέφερε ως Μακεδονία το λογόκρινα...).

Brussels is an international hub of correspondents, diplomats and political aficionados. It is easy enough to forget where Brussels is; for all intensive purposes, it could be located just about anywhere, given the global scope of the governmental bodies and non-profit groups that populate the city. It has been, and continues to be, the midway land between a whole bunch of other places; someone is always traipsing across Belgium on their way to somewhere else. In doing so, one comes across many languages and people, as well as a funny pervasiveness of “Brussels English” amongst them all.

Linguistic differences have continually been a source of conflict in Belgium. It is, in fact, the reason its prime minister quit his post last week for the second time since 2007. Belgium has seen four governments in the past three years, partially a result of its language divide.

The country is split into two major linguistic areas, with a little German chunk often overlooked off to the east। To the north, in Flanders, you have Flemish, a dialect of Dutch। To the south, in Wallonia, you find French.

Brussels, although located in Flanders, was declared bilingual in 1993 as a compromise to the French-speaking majority residing here। At first glance this lends to such trivial problems as printing public signs in two languages and the dilemma of what to call a person from Brussels (“Brusselaar” or “Bruxellois”?)।

To what extent does the current contention stem from this linguistic divide? Belgium is divided into both language communities and regions that govern their respective provinces। The electoral districts to vote for the Belgian Parliament Chamber are constituencies that overlap the provincial boundaries। The Brussels area is an exception. It is in the electoral and judicial district known as “BHV”, or Brussels-Halle-Vilvoorde.

From my naive outsider’s perspective, the problem has another face to it, because the region has so many international dwellers। When I first ventured into the Flemish-speaking region of Belgium, I was advised not to try to putter along in French, but to simply speak English, as doing otherwise would cause offense। I received the same advice when going the opposite direction। The distilled fact then is that absolutely every person I have encountered during my four months living in Belgium has been capable of speaking English.

I attribute this in part to the presence of the European Union. The affairs of the EU had previously been almost entirely conducted in French, but all this changed with the 2004 addition of 10 countries, where second language skills were more likely to be English than French. For a journalist, the ability to find a common language currency among many different people is essential। The EJC office in Brussels is a case in point। The first day of my internship, I watched avidly as Greek, and Italian colleagues chatted together in English। The three all speak French - not to mention a few other languages - with the ease and grace of native speakers, but the office typically conducts conversations in English। They joke that they speak “Brussels English”, or the English of non-native speakers who work together in the city।

As my Portuguese colleague explained, one could comfortably live in Brussels for years and never speak a word of any of the official languages because most people work in English and then speak whatever their national language is in private settings.

Flickr images from users MorBCN, Simon Blackley, mcfarlandmo, batigolix

Posted on May 3, 2010 by Jacqueline ब्रिक्से at EJC